Koncert mojego życia

Ostatnie dwa tygodnie jest mi ....subiektywnie trudno.

Sypie mi się gospodarka trawienna, przełyk odmawia współpracy, jestem zatkana katarem od zatok po gardło, raz po raz boli głowa, ...

Myślenie wysiada, bo przy tej ilości prochów, którymi usiłuję sobie pomóc ledwo mogę sobie przypomnieć, który jest dzień.

Jednocześnie z nerwów, że coś spaprzę jeszcze bardziej psuje mi się żołądek, boli głowa i dołącza do kompletu czynników przeszkadzających w życiu

Usiłuje znaleźć sobie miejsce, gdzie mogłabym być sobą bez strachu przed komentarzami z zewnątrz, ale to zewnętrze cały czas rzuca mi kłody pod nogi.

Przeziebienie, okres, nerwica w pracy, krytyka w domu, .......czy ktoś/coś jeszcze ma ochotę dołączyć?

Może inni mają większe problemy, ale ja im nie zdołam pomóc, dopóki nie doprowadzę siebie do stanu, w którym będę mogła sprawnie funkcjonować w społeczeństwie i pokazać środkowy palec temu wszystkiemu co mnie gryzie.

Azyl mi potrzebny, albo pomocna ręka bez ust gadających niepotrzebnie.        

Muzyka na wczoraj i dziś: <edited>

To boli. Dwukrotnie

Kiedy zarzucają Ci błąd, którego nie popełniłaś, a ty nie potrafisz się obronić...

Kiedy najpierw dostajesz komunikat: masz wiedzieć wszystko co ustalam. 

Potem nie dostajesz informacji, których nie masz jak inaczej zdobyć.

w rytmie Wagnera: cwał Walkirii <edited link>Bojowo.

Perspektywa mało przyjemnej sytuacji, którą umożliwiono mimo moich próśb o wcześniejsze wyjaśnienie sprawy.

Trzeba będzie włączyć instynkt przetrwania na max.

Ciekawe ile z tego to zemsta, a ile brak czasu.

Wczoraj zderzyłam się z punktem widzenia swojej szefowej, którą bardzo lubię i dla której starałam się jak najlepiej pracować.

Okazało się, że nie całkiem o to chodziło, i że to w jaki sposób pracowałam jedynie wyprowadziło ją z równowagi, popsuło plany itp.

Jest mi przykro, że nie dogadałyśmy się., a teraz będę sprawdzać, czy dam radę pracować na sposób szefowej.

Dzisiaj gram już trochę bardziej energicznie.